Kırlangıç Hikayesi

tarafından **Serßay** Cuma Ocak 30, 2009 1:24 pm

Bir kırlangıç hikâyesi anlatacağım bugün sizlere.Tam da kırlangıçların gelme mevsiminde..
Bu hikâyeyi her okuduğumda, duyduğumda ya da anımsadığımda gözlerim dolar. Nedense çok hüzünlü gelir bana kırlangıçlar..

Meşhur ve zengin bir yazar varmış. Tüm dünyada eserleri yok satar, iyi para kazanırmış yazdıklarından. Tabi bu durumdan kendisi de çok memnunmuş. Aslında bir sorunu varmış meşhur yazarın. Bu kadar şan, şöhret ve zenginlik içinde yapayalnızmış. Etrafında bir sürü insan varmış fır dönen ama hepsi sahteymiş. Gerçek bir dostu yokmuş. O da çok umursamıyormuş bu durumu. Her işini parasıyla halledeceğine inanıyormuş çünkü..

Bir gün penceresine bir küçük kırlangıç gelmiş, usulca tıklatmış camı..
“Merhaba,” demiş kırlangıç..
“Sizinle dost olabilir miyiz? Ben bunu çok istiyorum. Görüyorum ki; siz de çok yalnızsınız. Eğer kabul ederseniz ben bu kışı yanınızda geçirir, bu yalnızlığınızı paylaşırım.”
Gülmüş kırlangıca meşhur yazar, alaylı bir ifade ile.
“Ben, çok meşhur bir yazarım,” demiş. “Hem de çok zenginim. Bütün dünyada adım biliniyor. Şanım, şöhretim var. Kitaplarım yok satıyor..”
“Peki, mutlu musun,” diye sormuş kırlangıç..
“Ne demek,”demiş yazar. Ve tekrarlamış sözlerini;
“Ben çok meşhur bir yazarım. Param pulum var. İtibarım, şöhretim de..”
Tekrar sormuş kırlangıç:
“Peki mutlu musun?”
Aynı cevapları vermiş yine yazar:
“Ben çok meşhur bir yazarım. Zenginim de. Tüm dünya kitaplarımı okuyor..”

Küçümsemiş kırlangıcın dostluk teklifini. “Şuna da bakın hele, “demiş içinden. “Sen kimsin ki, benimle arkadaş olmak istiyorsun? Ben itibar sahibi bir yazarım.”
Demiş ama aklı da hep kırlangıcın sorusunda takılı kalmış: “Mutlu musun?”
Sorgulamış hep kendini: “Zenginim, param pulum, şanım, şöhretim var. Ama mutlu muyum? Mutluluk bunlarla elde edilecek bir şey mi? Mutluluk parayla satın alınabilir mi,” diye..

Bir zaman geçmiş aradan. Ama aklındaki bu sorular gün geçtikçe daha fazla kemirmiş beynini…
Ve hasretini çekmeğe başlamış, gerçek bir sevginin. Menfaatten, hesaptan uzak, içten bir dostluğun özlemiyle tutuşmuş zamanla. Gözleri pencerede küçük kırlangıcı aramış ..

Yine bahar gelmiş. Ve yine kırlangıçlar uzak ülkelerden gelmeğe başlamışlar..Hep o küçük kırlangıcı aramış, göçmen kuşlar arasında. Her yeni gelen sürüde yeni bir umutla yüreği çarparak, heyecanla..
Bir gelse, yine camına tıklatsa küçük gagasını, bu sefer sevinçle alacakmış yanına. Beklemiş, beklemiş..
Hasretle, özlemle ve her yeni gelen günle..
Ama küçük kırlangıç gelmiyormuş bir türlü..
Bir gün merak ve heyecan içinde diğer kırlangıçlara sormuş, arkadaşı küçük kırlangıcı. Anlatmış olanları..
Üzüntüyle dinleyen kırlangıçlar demişler ki yazara:
“O artık asla gelmeyecek. Boşuna bekleme..”
“Neden,” diye sormuş yazar:
“Çünkü, kırlangıçların ömrü altı aydır,” diye cevaplamışlar sorusunu..

İşte orda anlamış, yazar ne kadar geç kaldığını…

Sevgi ve dostlukların kıymetini bilmek gerek. Sevmek için beklemek zaman kaybıdır. O geldiği zaman direnmemeli insan. Sevmeli. Her şeye rağmen ve her şartta sevmeli. Geç kalmamalı sevgilere.
Kırlangıçlar ölmeden..