Kalmak Ağır Geldiğinde Gitmeli İnsan...

tarafından **VaLe** Cuma Şub. 06, 2009 10:39 am

Kalmak ağır geldiğinde gitmeli insan.
Bırakıp ardında hayatın anlamlarını.
Yol almalı kendi bilinmezliğine doğru,
Hep ağır gelir ama doğruyu söyler yürek..
Güneş batmadan aşmalı bu yüzden,..
Hasretin yamaçlarını..

Vakti geldiğinde gitmeli insan .
Unutup tüm amaçlarını.
Kalmak ağır geldiğinde gitmeli insan,
Uzanıp sevda kıyılarına sarılmalı güneşe.
Günlerce yatmalı, günlerce kalmalı,..
Yıllarca yanmalı.
Yakmalı hasretin her çeşidini.
Savurup küllerini denize.
Kaçmalı.

Vakti geldiğinde gitmeli insan.
Öte diyarlara uçmalı.
Gelip oturmuş yüreğinin tam da ortasına..
Durup, gitmeSede , duymaz..
Duygu kimin?, sevda kimin?
Ezilmiş altında kanayan yürek kimin?..
Durdurup, bak desen bakmaz.
Kalmak ağır geldiğinde gitmeli insan.

Ne güzelde bakıyor güneş sımsıcak,
Yüzü gülüyor aynasında tüm şehrin.
Bu neyin manasıdır ki;
Birazcık naz yapıpta dur diyemiyor yüreğin.
Havası kapkara olmalı artık,
Kalbi siyaha boyanmış bu şehrin.
Ekmeği kara , suyu kara,

Vakti geldiğinde gitmeli insan.
Bırakıp yüreğini uzaklara.
Her şey durulur belki ve vurulur sevgin,..
Kaybolur hasret yok olursun sen.
Ağlamak sızlanmak fayda etmez artık
Çevirip gözlerini arkaya bakmak olmaz
Sığmıyorsa için içine olduğun her an.
Öyle bir başına kalmak olmaz.

Kalmak ağır geldiğinde gitmeli insan.